Na razie brak pomysłu na tytuł XD

TrendKiller · Gość

Początek mojej historii.
Mam na imię Weronika. Mieszkam w Japonii już od ładnych paru lat. Właściwie nigdy jakoś za Polską nie tęskniła, ale teraz dałabym wszystko by znów tam się znaleźć.
Moje problemy zaczęły się gdy ojciec z niewiadomych mi powodów zaczął sięgać po alkohol. Na początku było to niewinne kosztowanie na ‘imprezach’ z przyjaciółmi. Potem było już coraz gorzej. Stracił pracę i zatracił się do reszty w tym obrzydliwym nałogu. W końcu zostałyśmy z mamą same. Pewnego dnia, gdy wracał do domu jak zwykle mocno nalany, a jakiś sposób wpadł do rzeki. W jaki? Tego się już nie dowiedziałyśmy, ale przecież po pijanemu takie rzeczy są bardzo możliwe.
Mama się załamała. Przestała chodzić do pracy, sprzątać, gotować… Codziennie ubierała się w to samo szare, dawno nie prane ubranie. Bardzo chciałam jej pomóc, ale nie mogłam przerwać nauki na studiach. Przejęłam wszystkie obowiązki, ale co z tego? Nie mogłam znaleźć pracy, a oszczędności topniały z każdym dniem. Z mojej ukochanej został już tylko cień człowieka. Wyszłam kiedyś na chwilę zrobić zakupy, a kiedy wróciłam ona już nie żyła…Nie wytrzymała tego wszystkiego i powiesiła się na klamce. Dobrze pamiętam jak się z tego zawsze śmiała, a niestety skończyła tak samo jak mówiła że nie skończy, chodź by nie wiem jak była zdesperowana. Obiecała! Ja nie mogłam nic zrobić… Czułam się winna, że patrzyłam jak ‘usycha’ ale mimo to nie zaprowadziłam jej do lekarza. Patrzyłam ze spokojem jak umiera…
Nie miałam problemu z pozbieraniem się po tym wszystkim. Jak to mama często mówiła, nie mam uczuć. Myliła się. Ja tylko nie okazuje uczuć, wszystko tłumię w sobie. Jedynie co robię bez wysiłku to wybuchanie zaraźliwym śmiechem. Ostatnio nie wiodło mi się za dobrze. Nie mogłam znaleźć pracy mimo że język znam prawie perfekcyjnie, w tak dużym mieście jakim jest Tokio jest tak wiele ludzi. Bezrobocie to rzadkość, przebić się by dostać w miarę dobrą posadę jest bardzo trudno. Gdybym tylko mogła opuściłabym to miejsce i wróciła do Polski. Nie miałam jednak pieniędzy na bilet. Ha! Nie miałam pieniędzy chociażby na jedzenie. Całe szczęście po długim czasu ślęczenia nad gazetami, które dostałam od przyjaciółki znalazłam pracę wprost idealną dla siebie. Całkiem dobra pensja, godziny jak najbardziej mi pasowały i przy okazji nie kolidowały z czasem zajęć. Po dwóch tygodniach szukania, zaczęłam pracować w sklepie- prawie takim jak ‘Empik’. Oprócz tego swobodnie spotykałam się z przyjaciółmi i wymazywałam z pamięci te najgorsze chwile w moim życiu. Oczywiście-czasem jeszcze do mnie wracały, ale nie uderzały we mnie tak jak kiedyś. Nie odczuwałam już takiej samotności, po prostu się do niej przyzwyczaiłam. Te doświadczenia sprawiły, że stałam się kimś innym...

(kurde znów nie robi akapitów ! ><' nawet nie justuje. idę się pociąć XD)

Zakłopotana_ · Gość

Nie tnij się ; ((
Znaczy się ten, no nie ma sensu.
Opowiadanie jak z życia wzięte...
Śmierć Ojca, Matki próba zasięgniecia lepszego zycia..
Wszystko ułożone tak że się chce czytac.
Najprostsze problemy, alkochol, samobojstwo.

A tytuł...
" Potęga śmierci "
Wiem, bez sensu...

Ale opowiada ta historia moim zdaniem o dziewczynie ktora przez smierc innych osob, bliskich osób musiala szybko dojrzec.

TrendKiller · Gość

no cóż to na razie początek jest ^^ jak chcesz ładniejsze żeby było (akapity,justowane) to zapraszam na bloga [link widoczny dla zalogowanych]

Ona jest na studiach więc dzieciuchem nie jest ^^
Po za tym zdradzę, że spotka kogoś kto odmieni jej życie.

Zakłopotana_ · Gość

Czekam na następna część.